Casper Reinders staat op mijn lijstje van interessante mensen bij wie ik graag eens een kijkje achter de schermen neem. Op dezelfde lijst, maar dan onder de noemer ‘keep on dreaming’ staan: Oprah Winfrey, Barack Obama, Sir Richard Branson en Bob Dylan. Dus Casper is in goed gezelschap en eerlijk gezegd de enige die momenteel bereikbaar is voor mij. Casper is door Koninklijk Horeca Nederland (KHN) uitgeroepen tot markantste horecaondernemer van Amsterdam. De jury noemde hem een ‘positieve trendsetter’.
Deze creatieve geest uit een succesvolle entrepreneursfamilie, bedenkt het ene briljante concept na het ander en zorgt er ook voor dat het niet alleen bij het bedenken blijft, maar ook daadwerkelijk succesvol wordt. Zoiets als: alles wat hij aanraakt veranderd in goud!
Hij werkt er dan ook keihard voor en ik vraag me nieuwsgierig af wie die man toch is met de ‘gouden hersenen’. Want wie ondernemingen bedenkt als: Jimmy Woo, Chicago Social Club, Lion Noir, Bo Cinq, Rosa’s Cantina, Ludwig II, Paul en Chow en sinds Juli 2014 opende hij aan het Amsterdamse leidseplein een Franse brasserie genaamd Nacional, moet wel over zo’n enorme dosis creativiteit en doorzettingsvermogen bezitten of leeft gewoon buiten de werkelijkheid, maar een ding weet ik zeker, Casper is niet the place to be, but the guy you need to know!
Video credits: Roland Pupupin
We spreken af in Lion Noir, één van Casper’s succesvolle ondernemingen. We nemen plaats op de gezellige bovenverdieping van het sfeervol ingerichte restaurant, waar je absoluut geen kind voor hoeft te zijn om je ogen uit te kijken. Het bijzondere interieur is een genot en volgens de inmiddels overleden über culinair recensent en professioneel zuurpruim van ‘Het Parool’, Johannes van Dam, is ook het eten een waar genot want hij gaf Lion Noir zowaar een 9+….dat is toch niet zo zuur! Ik schuif gezellig aan bij ‘The Master’ en hij brandt meteen gezellig los!
“Ze denken dat je gewoon even met je vingers knipt en dat er dan een nieuwe zaak staat”
“Ik heb natuurlijk in twee jaar tijd vijf zaken geopend Bo Cinq, Lion Noir, Chicago Social Club (Boom Chicago) cocktail annex loungebar Ludwig II en de Jimmy Woo heb ik verbouwd. Het lijkt natuurlijk een trucje wat je steeds doet, maar het wordt steeds moeilijker, want ik heb natuurlijk ook geen geld meer. Dus je moet steeds creatiever worden met hoe je dingen doet. Mensen denken er zo makkelijk over. Ze denken dat je gewoon even met je vingers knipt en dat er dan een nieuwe zaak staat, maar je mag van mij aannemen dat het zo niet werkt”.
“Hier in de Lion Noir komt alles uit Antwerpen en Frankrijk en uit Amsterdam. Alles is gekocht op markten. Ik doe dat samen met Thijs Murré, een vriend van mij. We hebben een bedrijf dat heet; ‘Leip and Sons’. We hebben allebei een zoon, dus dat vonden we wel grappig. Het klinkt een beetje als een Zwitsers horlogemerk uit de jaren ‘40. Het staat voor leipe shit, tenminste daar komt het vanaf. En dan willen we samen een winkel beginnen waar we echt met interieur bezig zijn. Daar zijn we nu ook mee bezig…we zijn totaal niet geïnteresseerd in publiciteit, in die zin dat we gewoon voor een heel klein groepje een winkel willen hebben. Die één dag in de week open gaat en we noemen het ook ‘Not For Sale’. We willen ook niet dat iedereen daar komt kijken, het is alleen maar op reservering. We willen de vetste spullen verkopen, denk aan een oude rockposter van de ‘Greatfull Dead’ uit de jaren zestig en dan wel de originele!” “Maar het kan ook een hele vette pooltafel zijn, maar dan wel een hele speciale, of een pacmantafel. Het kan ook zelfs een schoen zijn, terwijl we helemaal niets met schoenen te maken hebben, een vogelkooitje, opgezette dieren…alles is mogelijk! Alles wat wij leuk vinden, dat gaan we verkopen”.
“Dat heb ik ook met dit interieur van Lion Noir. Die opgezette racoon die daar staat, die heb ik drie weken geleden in Parijs gekocht, dat vind ik helemaal geweldig. Zo’n fazant aan de muur en die opgezette vogeltjes……dat geeft een bepaalde sfeer. Die kano die daar hangt, komt doordat ik een paar weken na de opening het plafond een beetje kaal vond. Ik kon mij nog herinneren dat ik ergens een oude kano gezien had, kom ik weer met zo’n kano terug, maar dat vind ik wel humor. En dat vliegtuig dat daar hangt, dat stond al twee jaar bij mij thuis op de kast en wilde ik nog steeds een keer ophangen. Nu hangt hij hier, hij valt wel bijna uit elkaar maar het past gewoon. Die leren matten, die aan de muur hangen, zijn originele oude turnmatten uit Tsjechië, waar helaas helemaal niet meer aan te komen is. De lange tafel die hier staat komt uit een school uit Parijs. Die heeft daar veertig jaar op een school gestaan, dus die graffiti die erop staat is allemaal echt, en niet zo gecreëerd”.
“Ze noemen mij ook ‘Eagle Eye’: ik zie van een afstand al ergens in een hoekje dingen staan”
“Wat wij gewoon doen is een hele hoop troep kopen en daar richten we de zaak mee in. Nee hoor, er zit natuurlijk wel altijd een plan achter, we maken er altijd grapjes over dat we zomaar wat doen, maar dat is natuurlijk niet zo. Het klinkt heel simpel, je gaat zo’n markt op om in te kopen, maar op een gegeven moment heb je een netwerk van galeries, waar je ook een graag een kijkje ‘achter’ de galeries wil nemen. Uiteindelijk in de galerie staat maar een klein gedeelte. Waar het om gaat is dat je in de grote pakhuizen terecht komt, waar alles staat. Daar kom je gewoon normaal niet in, daar kom je alleen als handelaar binnen. Maar door de jaren heen bouw je wel een goed netwerk op.”
“Je moet er ook wel oog voor hebben. Het grappige is, we nemen wel eens mensen mee en die zien echt nog niet één tiende van wat wij zien. Ik heb, vind ik zelf, en Thijs trouwens ook, een heel goed gevoel voor dingen spotten. Ze noemen mij ook ‘Eagle Eye’ ik zie van een afstand al ergens in een hoekje dingen staan”.
“Zoals die lamp op de bar. Je moet je voorstellen die staat in zo’n heel klein winkeltje, die staat helemaal vol. En het is natuurlijk een foeilelijke lamp. De grap is, als je hem als object neerzet hier op de bar in combinatie met een vogelkooitje en dat groen, dan heb je denk ik iets Aziatisch. Het geeft een beetje een ‘energiegevoel’, dat komt puur door die lamp. Het is niet zo bedacht. Die lamp koop ik, omdat ik hem ineens zo ergens tussen zie staan, ik denk dan; “hé dat is wel een grappige lamp dus die haal ik er tussenuit”, totaal niet wetende waar ik dat ding neer ga zetten. Normaal hebben we wel een idee waar we dingen neerzetten hoor, maar bij dit bijvoorbeeld helemaal niet en het pakt heel goed uit”.
“We hebben een keer in één uur en drie kwartier voor twintigduizend euro aan antiek gekocht”
“Het is een kwestie van een stukje geluk, maar ook wel heel goed kunnen kijken. Ik loop heel geconcentreerd rond, ik hou er dan ook niet van als mensen tegen me spreken, ik ben dan met een missie bezig”.
“We hebben een keer in één uur en drie kwartier voor twintigduizend euro aan antiek gekocht. En dan niet zoals Michael Jackson in die documentaire, alles maar inladen. Maar dat is heel gericht kijken. We waren eigenlijk te laat aangekomen op die markt en hij ging bijna dicht. Maar we dachten “shit we moeten die spullen kopen”. Dus we hadden maar twee uur…dan loop ik door die straat en kijk alle winkels in en pak hier en daar wat weg. Daar ben ik gewoon goed in en dan heb ik nul stress. Uit die trip hebben we trouwens ook de naam Lion Noir vandaan. Ik zie ineens een bord staan met een zwarte leeuw erop en daar stond op ‘Lion Noir’. Een schoenpoets merk, zo’n heel groot blik. Daar komt de naam Lion Noir vandaan”.
“We vonden het gewoon een grappige naam niets meer, niets minder er zat niet een of andere grote gedachte achter. We noemden het zelf ‘Herberg de Zwarte Leeuw’ Het is niet een heel diepzinnige naam…”.
“Het ging heel erg ver hoor, het ging echt heel ver”
“Jimmy Woo bijvoorbeeld, daar is wel een hele gedachte omheen gebouwd. Ik had het idee van een Hong Kong Chinese naam. Dus het moest Engels/ Chinees zijn, dus Jimmy Woo. Ik heb toen een hele rij namen bedacht en bij Jimmy was ik aan het googlen en er was gewoon nog geen Jimmywoo.com. Dat was voor mij het eerste signaal dat het een briljante naam was. Want hoe kun je in hemelsnaam met 1.3 miljard Chinezen een naam bedenken die nog nooit iemand geclaimd heeft op dotcom?! Dat vond ik wel apart.”
“Dus toen ging ik verder kijken en dacht “Wie is Jimmy Woo?”. Ik kwam een dubbelspion, een Kung Fu Master en een tekenfilmfiguur tegen. En daaruit is een heel verhaal gekomen, dat we een persoon zijn gaan creëren. Een fictief persoon waarvan niemand wist wie hij was. Was het een prins, een triade-baas of was het een groot zakenman? Dus wie was Jimmy Woo? Toen hebben we een eigen kaartje laten maken met een 06-nummer. Als je dat nummer belde, dan kreeg je ook een voicemail met: ”Hi this is Jimmy Woo, I’m not in right now”. We hebben ook een interview gedaan met de Telegraaf met Jimmy Woo, natuurlijk in samenwerking met de Telegraaf. Zodat iedereen dacht dat hij echt bestond. Toen hebben we zelfs een fictieve website gecreëerd, die helemaal in het Chinees was. Als je de website opging kwam je er niet meer af, zat je helemaal vast en moest je de stekker uit je computer trekken!”.
“Het ging heel erg ver hoor, het ging echt heel ver! Met als klap op de vuurpijl, het éénjarig bestaan. Toen hebben we een toespraak van Jimmy Woo live op een scherm gehad, vanuit Hong Kong. Dus iedereen stond daar die dacht belangrijk te zijn. En keken naar een scherm, wat heel grappig was, want het was opgenomen in de Kerkstraat in zo’n Chinese antiekwinkel. We hadden een Chinese man uit Den Haag ingehuurd die had zijn haar helemaal naar achteren gekamd en een snel pak aan en die stond daar helemaal cool te zijn. Die heeft in het Chinees toen een heel verhaal gehouden, maar eigenlijk was hij dus een sprookje aan het vertellen over vogels en bergen. En iedereen zat echt heel geboeid te luisteren en we hadden ondertiteling erbij die totaal bullshit was. Dat betekent natuurlijk al dat het niet live was, maar niemand had iets door. Af en toe liet hij tussen het Chinees door de naam ‘Jimmy Woo’ vallen, dat was echt enorm grappig. Maar ja, we moesten natuurlijk wel afsluiten en dat was best wel moeilijk. Wat we gedaan hadden was een zogenaamde storing, dus na een paar haperingen viel ineens het scherm weg, stond er in beeld ‘Lost Signal’. Op dat moment, we hadden natuurlijk net het artikel met de Telegraaf gehad en met dit erachteraan, toen dacht echt heel Nederland dat hij bestond. Heel veel mensen zeiden later; “Ik geloofde het al nooit”. Nou geloof me, echt iedereen geloofde het. Ik bedoel er waren mensen bij de deur die zeiden dat ze het nichtje van Jimmy Woo waren of dat ze hem net gezien of gesproken hadden, echt de gekste dingen! Ik kreeg heel veel telefoontjes voor interview aanvragen met Jimmy Woo… ja, ik denk echt dat het toen briljant gedaan was”.
“Op een gegeven moment heb je echt serieus door dat er mensen binnen zijn die je gewoon niet binnen wilt hebben”
“Ik denk dat het allerbelangrijkste is in ondernemen, dat je passie hebt en dat je dingen met liefde doet. Wat ik heel veel merk is dat mensen dingen niet meer doen uit liefde, maar uit geldgewin. Kijk, ik heb nog nooit geld verdiend…nee ik moet het anders zeggen: Ik heb heel veel geld verdiend, maar ik heb alles geïnvesteerd. Ik heb ook nooit geld, dus degene die dacht van mij geld te kunnen lenen heeft echt de verkeerde te pakken, want ik heb gewoon nul geld. Ik zal je sterker vertellen, ik zoek geld, dus als je iemand weet… graag! Hahahahaha!”
“Maar weet je, ik heb een heel goed team om me heen staan. Ik vind het heel belangrijk dat je leuk personeel hebt, mensen die te vertrouwen zijn. Goede managers die zelf initiatief tonen en die ook begrijpen wat je wilt. Dat is soms best lastig. Ik heb het wel eens gehad bij de Jimmy Woo, er werkte toen iemand, degene had totaal niet door wat Jimmy Woo moest zijn. Dan merk je toch dat je een verkeerde afslag neemt en dat er steeds meer mensen binnenkomen die ordinair zijn en die je gewoon niet binnen wilt hebben. Het probleem is, het duurt altijd een paar maanden voordat je het door hebt. De eerste keer denk je dat is per ongeluk vanavond. Op een gegeven moment heb je echt serieus door dat er mensen binnen zijn die je gewoon niet binnen wilt hebben. Deze persoon paste gewoon niet bij ons en was een verkeerde keuze”.
“En ik heb gewoon opgegeven dat ik iedereen tevreden kan houden, dat vind ik ook helemaal niet interessant. Vroeger wel hoor, ik vond het vroeger wel moeilijk als iemand zei “ik vind je club niet leuk”. Nu interesseert dat me helemaal niets meer, sterker nog, ik lach er vaak om. Ik maak het de mensen ook wel moeilijk, ik ga nu zoveel verschillende dingen beginnen, er zal toch wel iets bij zijn dat je dan leuk vindt?”
“Als mijn werkster ervan schrikt dan is het goed, dan is het leuk om in mijn huis te hebben”
“Ik heb echt serieus een van meest bizarre huizen van Amsterdam, nou ja niet bizar, maar ik heb wel een vet huis! Ik hou niet zo van één stijl. Ik heb van alles in mijn huis staan. Ik ben heel erg eclectisch. Mijn deur naar de keuken is een echte stalen bank-kluisdeur, dat vind ik geweldig. Ik heb bijvoorbeeld een schedel van een hyena, een vel van een krokodil met een kop eraan, een hele grote arend in een glazen stolp en een schedel in een stolp met allemaal vlinders eromheen. Ik heb ook heel veel biologiespullen, van die ogen die je uit elkaar kunt halen, een ribbenkast en een heel hart. Ik heb ook een hele piemelcollectie. Dat is allemaal Boeddhistisch hoor en het heeft helemaal niets met sex te maken, maar met voorspoed en goed zaken doen. Mensenschedels vind ik heel mooi, maar dat koop ik niet vanwege mijn vriendin. Maar ik vind het zelf heel mooi, van die oude schedels die bewerkt zijn. Ja, ik heb wel hele bijzondere spullen in mijn huis. Ik heb altijd de stelregel: als mijn werkster ervan schrikt, dan is het goed, dan is het leuk om in mijn huis te hebben. Ik hou van freaky dingen, en als je het allemaal bij elkaar ziet is het wel heel erg mooi”.
“Je gaat het gewoon niet vinden er is maar een heel klein groepje die dat weet”
“Ik vind winkelen heel erg leuk, ik ben gek op kopen en winkelen. Als je mij in Parijs ziet op zo’n markt, als een klein kind zo blij, dat vind ik echt helemaal geweldig. Ik kan daar enorm van genieten. We kennen ook de juiste winkels. Er is een hele grote markt, dat zijn echt honderden winkels, je weet precies waar je moet zijn, bij de rest ga je niet eens naar binnen. Tjeezus, als ik er over praat krijg ik nu al weer zin om er naartoe te gaan, het enige wat me nu tegen houdt, is een gebrek aan geld. Als ik nu twintigduizend euro zou krijgen van iemand, zou ik me helemaal gek kopen”.
“L’Eclaireur in Parijs is voor mij de allermooiste winkel van de wereld, geen twijfel over mogelijk. Bij L’Eclaireur verkopen ze merken die bijna niemand anders verkoopt, zoals Isaac Sallem. dat is een hele beroemde ontwerper, alleen bijna niemand kent het omdat het voor een selectieve groep gemaakt wordt. L’Eclaireur is dé winkel in de wereld waar alle bijzondere mensen komen. Je komt bij een winkel waar je helemaal niets ziet, met een hele grote deur. Dan moet je aanbellen en automatisch gaat die hele grote deur open, werkelijk een gigantische deur, misschien is hij wel vijf meter hoog en drie meter breed. Dan kom je in een hele donkere ruimte binnen, met allemaal hele grote opgezette vogels en bijzondere verzamelobjecten. En dan loop je door die gang en kom je in een winkel met de beste merken die er bestaan! Het is voor iedereen toegankelijk maar je moet wel weten waar het zit. Je gaat het gewoon niet vinden er is maar een heel klein groepje die dat weet”.
“Als ik op de PC Hoofdstraat een winkel zou binnen lopen, denken ze ‘daar heb je een zwerver’ ”
“Eigenlijk ben ik een hele simpele jongen en ik houd van mijn “zwervers-look”. Ik draag alleen maar Isaac Sallem jassen, Golden Goose schoenen, Pierre Pierce broeken en T-shirts van American Apparel. Ik draag bijna niets anders, gek hè? Ik heb nooit een pak aan of een nette broek, ik draag altijd spijkerbroeken. Ik loop er het liefst bij als een zwerver… echt waar! Het gekke is de kleding is wel heel duur, als ik op de PC Hoofdstraat een winkel zou binnen lopen denken ze ‘daar heb je een zwerver’. Maar als ik bij L’Eclaireur binnen loop, heb ik de hele collectie aan. Terwijl L’Eclaireur honderd keer stijlvoller is dan de hele PC Hoofdstraat bij elkaar. Het is bijna een soort anti-fashion, wat weer onwijs ‘fashion’ is op dit moment”.
“Wanneer ik echt even tot rust wil komen vind ik de bioscoop wel heel erg lekker…. dat doe ik veel te weinig. Waar ik echt heel erg van hou is Latei op de Zeedijk, om daar lekker een krantje te lezen, kop koffie erbij, broodje kaas…. heel simpel allemaal, maar daar kan ik echt van genieten. Ik vind het ook een briljante zaak, je kan er alles kopen wat er in staat, stoelen, lampen alles kan je kopen! Wat ik ook te gek vind is om te gaan lunchen bij Oriental City op de Damstraat, dat dim-sum-restaurant. Dat vind ik zo lekker! Heerlijk gewoon, en dan het liefst met mijn familie en vrienden, dat doe ik echt het liefst!”.
