Als voormalig ‘big momma’, ben ik van mening dat dik zijn toch best wel veel voordelen heeft. Alles is goed gevuld, je komt bijna nooit wat tekort dus heb je geen “kipfilets” in je beha nodig. Op je eigen manier doe je aan een vorm van werkverschaffing, want corrigerende slips en slim-panty’s draaien namelijk overuren en werken zich suf om al dat vet bij elkaar te houden.
Het aantrekken van zo’n panty of broekje is vreselijk vermoeiend en intensief. Je produceert enorm veel zweet, wat goed is voor de verkopen in de deodorant sector! Je gezicht is lekker rond, zodat er een soort van natuurlijk botox effect ontstaat en je moet van goede huize komen wil je toch nog een rimpel kunnen ontdekken. Tja… het leven van een dikkerd is zo slecht nog niet en de zelfspot krijg je er gratis bij. Ik was helemaal relaxt met mijn enorme lijf….
Totdat ik vorig jaar januari 115 kilo op mijn weegschaal zag staan… Ik kreeg bijna een hartaanval van schrik (dus niet van een te hoog cholesterol…. echt niet) en ik was diep geschokt over zoveel cijfers op mijn weegschaal. Natuurlijk zag ik wel al een tijdje dat gedeeltes van mijn lichaam buiten de spiegel vielen, maar ik dacht dat mijn man gewoon een kleinere spiegel had gekocht!
Ik bleef nog lange tijd in shock, helemaal tot en met april. Iedere dag weer hoopte ik dat mijn weegschaal zich vreselijk vergist had en mij verwarde met Aretha Franklin of Oprah Winfrey in haar dikke periode! Ik heb zelfs nog een paar keer (lees meer dan honderd keer) geprobeerd de weegschaal op andere plekken in huis neer te zetten en sleepte dat ding zelfs mee naar de zolder, in de hoop dat er minder cijfers zouden verschijnen. Maar ondanks dat ik lijd aan een ernstige vorm van discalculi, zag ik heus wel dat de cijfertjes niet veranderden. Het werden er soms zelfs meer. Ik zal jullie de rest van de drama’s besparen, maar vanaf april 2010 ben ik in een ‘ik-wil-ooit-weer-eens-naar-het-strand-zonder-mensen-te-laten-schrikken’ modus terechtgekomen en ben ik in 9 maanden tijd 40 kilo slanker geworden.
Nu heb ik in de afgelopen 20 jaar een enorme fobie gecreëerd voor stranden en zwemgelegenheden en zul je mij op het strand dus alleen tegenkomen in gewone kleding of in badpak (type boerkini) met een jurkje erover. Wat andere mensen ook beweren, flubberbillen, hangborsten, striae en cellulitis staan mij gewoon niet zo heel erg goed. Bij andere mensen staat het vast veel en veel beter, dus ik snap er dan ook helemaal niets van waarom ik toch deze dingen heb! Mijn interesse voor bikini’s en badpakken is daarom dan ook niet erg groot. Mijn interesse voor lingerie daarentegen weer wel, want die ziet bijna niemand.
Toen ik door de alleraardigste en charmante Maysa Iman Berkelaar werd uitgenodigd voor ‘La Nuit de la Mode’, om de fashion show van Sapph in Club Vie bij te wonen, vond ik dat natuurlijk geweldig. Ik kon wel wat inspiratie gebruiken voor nieuwe lingerie! Blijkt het om de nieuwe collectie ‘beachwear’ te gaan. “OK…. wil ik dat nou echt? Naar een show, waarbij ik naar bikini’s ga kijken die ik toch nooit kan dragen? Nou, vooruit dan maar, hoewel het natuurlijk toch een vorm van masochisme blijft om een half uur lang naar slanke, bloedmooie vrouwen met prachtige strakke borsten en billen te kijken…”.
De show begon met een spetterende Raffaela Paton, die zonder een noot te missen het nummer ‘Mercy’ van Duffy vol overtuiging zong. Daarbij had ze een prachtig zwart badpak aan met witte accenten. Ik dacht meteen: “Dat is handig zo’n badpak dat je buik camoufleert, maar toch sexy is door de opengewerkte zijkanten en rug”, want mijn buik is net een landkaart, alleen “down under” staat er niet op! Nu was ik toch wel benieuwd naar de rest van de Sapph show. Misschien is er dan toch nog hoop voor mijn borsten, die nu dichter bij mijn voeten zijn dan ik ooit had kunnen bedenken? Ik fantaseer al over borsten waarvan de tepels richting de zon staren! Ik ga er maar eens rustig voor staan!
Deze kritische dame is totaal niet teleurgesteld. Het ene mooie setje na het andere kwam op de sexy body’s van de prachtige modellen de catwalk op en ze waren niet eens ge-photoshopt!
Er is voor iedere vorm van lichaam wel wat bij en daar houden wij vrouwen van. Heb je perfecte billen, neem je een broekje met een string of een iets hoger opgesneden model. Zijn je billen, net als die van mij, 20 centimeter verzakt onder de “norm”, dan neem je een hipster! Veel jonge meiden vinden badpakken ‘not done’, maar in deze badpakken wil je best gezien worden.
Ik wil dus binnenkort toch voorzichtig wat items van deze collectie gaan passen. Geloof dat mijn man daar minder blij mee is, gezien ik niet zo goed maat kan houden en naar alle waarschijnlijkheid met een tas vol ‘Sapph Beachwear’ terug kom. De smoes die ik altijd gebruikte om maar niet mee naar het strand te hoeven: “Schat, je hebt toch wel gezien dat je met een donkere vrouw getrouwd bent? Ik ben al bruin genoeg”, gaat dus niet meer werken.
Ik beloof dan ook dat wanneer ik mijn Sapph collectie binnen heb, ik naar het strand ga. Als er foto’s van mij gemaakt worden in mijn nieuwe badkleding, stuur ik ze toch maar even door naar Robert (ik tutoyeer hem voor het gemak maar even), zodat hij er een mooi photoshopje overheen kan gooien voordat ik ze aan jullie laat zien! Hij heeft ervoor gezorgd dat ik een fantastische collectie gezien heb die jong, oud, dik of dun en alles wat daar tussenin zit, gewoon aan kan zonder je bloot te voelen. Daar zouden veel ontwerpers die in mijn ogen alleen voor het perfecte “Barbie” lichaam ontwerpen een voorbeeld aan kunnen nemen.
Het was een sexy avond!
P.s. Deze hele show wordt gepresenteerd door de altijd prachtige Edmee Verstraten. Maar de verrassing van de avond was voor mij toch echt Jennifer Cooke, wat een talent heeft deze dame. Ze zong het nummer ‘Show me Love’ van Robin S en iedereen ging helemaal los.
Pictures: Michael van Hooff
