Soms vraag ik mij af of ik “goed” geweest zou zijn in de oorlog. Ik blijf mijzelf voorzichtig voorhouden en vooral hopen dat dat zo is. Natuurlijk zou ik graag een ‘Inglourious Basterd’ zijn, maar dit soort dingen weet je alleen wanneer het probleem ineens in je gezicht gedrukt wordt. Ik hoop dat ik net zulke grote ballen zal hebben als mijn oma zaliger had, mocht het er ooit op aan komen. Mijn dappere oma die meerdere Joodse mensen in de oorlog verborgen hield achter een geheim paneel in haar kelder en met droge ogen loog tegen de nazi’s.
Maar ik zal klein beginnen want ik ben natuurlijk een grote bange schijtert.
Om voor mij zeer goede redenen deel ik niet altijd alles over mijn reizen rond de wereld. Ik wil namelijk niemand onnodig in de problemen of in gevaar brengen. Ik kies er vaak voor om de leuke momenten met jullie te delen, want we worden allemaal al genoeg overstelpt met alle ellende van de wereld waarvan we wéten dat het overal, ook dichtbij, aanwezig is. Ik reis ook regelmatig af naar oorlogsgebieden. Bij een van mijn laatste trips door Afrika was mij vertelt dat ik niets van voedsel aan de “locals” mocht geven, ik kon er voor opgepakt worden. Je zult begrijpen dat op een privé jet waar een overdaad aan voedsel rondzwerft en catering van duizenden euro’s doelloos ligt en wat meestal niet eens aangeraakt -laat staan opgegeten- wordt, ik het logisch vind dat het weggegeven wordt als je ergens arriveert. Helemaal wanneer je in een land komt waarvan je weet dat er mensen letterlijk doodgaan van de honger.
Het niet mogen weggeven had niets met veiligheids/gezondheidsoverwegingen te maken, zoals dat in Australië of Amerika bijvoorbeeld wél het geval is. Nee, er werd medegedeeld dat de “rich people” het zeer storend vonden om geconfronteerd te worden met deze ellende. Ik kan u mededelen dat het diezelfde “rich people” waren die zonder te knipperen met hun ‘ooglid correctie’ ogen en met hun zojuist gebleekte kronen, op de tv met uitgestreken gezicht verkondigen, het liefst nog met een frons rimpel voor het serieuze en ernstige effect (als die nog niet weggespoten is met botox) dat de armoede in de wereld ze zeer aan het hart gaat. Dat ze jaarlijks miljoenen doneren aan allerhande voedselprojecten in de hoop mee te helpen aan de beëindiging van de wereldhonger…..
Ondertussen kookte ik van woede. Ik overleg snel met de crew en zonder na te denken prop ik alles in vuilniszakken. Wanneer de vliegtuigdeur opengaat en allerlei personeel en hulpjes toeschieten om alles uit handen te nemen, verzeker ik de autoriteiten dat ik zelf wel al het afval weg zal gooien omdat ik nog werk moet afmaken. Daarbij kijk ik strak, zakelijk en van binnen nerveus over mijn strenge leesbril. Op het platform zie ik een locale hulp staan, een wat oudere man van rond de zestig. Ik wissel een blik met de man die Joseph blijkt te heten. Hij heeft zonder dat we een woord gewisseld hebben precies begrepen wat ik ga doen. Later sjouw ik samen met Joseph als een stel ouwe ‘nakketikkers’ voor duizenden euro’s aan eten weg naar de “vuilnisstortplaats”. Even heb ik een geweldig goed gevoel. Dan slaat de paniek toe wanneer ik terugloop naar het vliegtuig. Ik word ineens bang…. shit ik heb iets gedaan wat niet mocht…What the hell was I thinking?!
Ik ben verdorie niet in Nederland, wat als ik hier in de gevangenis zit, hoe lang houd ik dat dan vol, heeft iemand ons door, wat als Joseph gepakt wordt dan is het allemaal mijn schuld. Shit wat heb ik nu weer gedaan?!
Terug in het hotel heb ik bijna niet geslapen, ook vanwege de grote politieke onrust, de rebellen en de angstaanjagende roadblocks die ik gezien heb terwijl we vervoerd werden in een geblindeerd busje. Maar bovenal heb ik voornamelijk aan Joseph gedacht. De volgende dag wanneer we weer vertrekken en we komen op het platform zie ik tot mijn grote opluchting Joseph staan. Mijn hart maakt een sprongetje en er komt weer rust in mijn lijf, net als wanneer je kinderen uitgaan en je hoort ze s’nachts thuiskomen. Joseph komt op mij afrennen en ik krijg een hele lange bezwete knuffel van hem hij is zeer emotioneel en zijn ogen zeggen meer dan honderdduizend woorden ooit zouden kunnen doen. Hij heeft het niet alleen in zijn familie verdeeld, maar iedereen in zijn dorpje heeft iets gekregen. Dat en dat alleen was alle stress meer dan waard! Ik geef liever persoonlijk en weet waar de spullen die ik geef naartoe gaan, dan aan allerlei goede doelen waarvan je later hoort dat het nooit is aangekomen of dat er miljoenen verdwenen zijn in de zakken van allerlei CEO’s die het geld tellen in hun luxueuze huizen in St. Barth of St. Tropez.
Een big shout out naar al die Nederlanders die met regelmaat naar dit soort landen afreizen om met gevaar voor eigen leven de mensen daar oprecht en echt te helpen.
