Je weet dat je opvoeding redelijk mislukt is wanneer je voor de zoveelste keer spullen in je koelkast vindt die niet perse gekoeld hoeven te worden. In dit geval was het mysterieuze ding, naast een pot mayonaise, de afstandsbediening van de tv. De vorige keer waren het sleutels. Vroeger ging ik tot het naadje met mijn kruisverhoor en CSI-de ik mijn kinderen totdat er eentje doorsloeg en bekende. Ik nam nog net geen vingerafdrukken. Nu zucht ik alleen diep, praat in mezelf en besluit om in mijn volgende leven met een roedel honden te gaan samenleven.
Wanneer ik andere ouders spreek, of mijn Facebook tijdlijn bekijk, hebben de meeste mensen schijnbaar hele bijzondere, louter positieve, “wonderlijke” kinderen. Wonderlijk…Dat woord heb ik overigens niet zelf bedacht. Een over-enthousiaste “macramé-moeder” bij mijn dochter op school, stond mij ruim 20 minuten uit te leggen hoe bijzonder en wonderlijk haar Bregje was. Van die voorbeeldige, probleemloze kinderen. Ze zijn vaak zo wonderlijk dat ze zo uit de wonderlijke wereld van Chriet Titulaer lijken te komen.
Dat is hier thuis een klein beetje anders. Mijn kinderen zijn ook best wonderlijk. Tenminste, dat zei mijn vriendin laatst. Maar aan haar gezicht zag ik dat ze een heel ander soort wonderlijk bedoelde. Meer het “Pieter Baan”-soort van wonderlijk. Ik heb mij erbij neergelegd. We worden nooit ”The Brady Bunch’. We neigen meer richting familie Flodder, maar dat is best gezellig. Sowieso praat ik niet over mijn kinderen in thermen als ‘wonderlijk’. Ik houd ontzettend veel van mijn kinderen en ben trots, maar wonderlijk? Nee. Afgelopen week was het weer zo ver en zat ik in “mijn-kinderen-zijn-strontvervelend”-fase. Hieronder een verslag van zomaar een uurtje uit een van mijn ochtenden.
Ik word gewekt. Niet door de wekker, maar door de rookmelder. Ik spring uit mijn bed, ren naar beneden en kom in een keuken die blauw staat. Mijn dochter staat met een bezem als een Aikido-strijder dat ding eraf te beuken. Mijn dag is begonnen, zo ook mijn monoloog.
“Degene die tosti’s gemaakt heeft gaat nu het aanrecht schoonmaken en de vleeswaren terug in de koelkast graag! Waarom ligt er in Godsnaam hagelslag op mijn bank én in de wasbak van de badkamer? Puck! Ga van de bank en in je mand! Van wie is dat glas Jus d’ Orange op tafel? Drink het even op ja…”
“Kunnen jullie misschien gezamenlijk één muziekzender kiezen, want op dit tijdstip uit iedere kamer andere herrie is niet te doen. Anders zet ik een cd van papa op en ik weet dat niemand dat wil”
“Dames, de stijl én krultang staan nog aan. Moet het huis affikken?”
“Dat hebben wij niet gedaan, Lorenzo heeft het gebruikt”
“Uhm.. Lorenzo?!!”
“Mam, anders krijg ik mijn kuif niet omhoog”
“Ja dat is allemaal prima pik, maar zet je ze even uit, anders zitten we straks met z’n allen in brandwondencentrum Beverwijk”
Waarom staat er een leeg pak sap in de koelkast?
“Omdat er nog een beetje inzat mam”
“Bullshit Lorenzo, het is gewoon leeg”
“Sorry mam”
“Whatever Lorenzo”
“Mammmm!! Roos heeft mijn trui aan en ze heeft het niet eens gevraagd”
“Roos doe die trui van je zusje nu uit en vraag het voortaan”
“Maar ze heeft hem echt nooit aan, djeeeeeez wat onnodig is dit zeg. Mam, luister dan, je weet dat ze een dramaqueen is en…..”
“Roos, klink ik alsof het me interesseert? Schei uit met dat gemanipuleer. Uit dat ding van je zus en respecteer haar wensen en vraag het voortaan eerst”
“Lorenzo als je niet zelf je zakken leeghaalt en je broekriem uit je broek haalt, wordt het niet gewassen, dat weet je, er ligt al een hele stapel van jou alleen….Lorenzo??!!”
“Jaaaaa mammmm” zucht
Lorenzo, die zucht hoorde ik, je weet dat ik Surinaams bloed heb dus slik die zucht liever snel in!
“Puck, ga van die stoel af en in je mand!!”
“Jongens waar is mijn leesbril?” (iedereen tegelijk) “Op je hoofd mam”
“Waar is mijn koffie nou ineens gebleven, stond net nog hier”
“Oh sorry die heb ik opgedronken, want je liet hem weer koud worden”
“Hoort nou echt niemand die tergende piep van de wasdroger? Ik weet dat er nu minimaal 2 van jullie in de bijkeuken staan, kan iemand dat ding het zwijgen opleggen”
-rent weer naar boven, beneden gaat de deurbel, niemand doet open-
“Jongens hallo, de deurbel gaat! Doe eens open”
“Ja maar mam, dat is vast die Jehova-meneer”
“Uhm, doe de deur open en zeg dat we moslim zijn”
“Serieus mam?”
“Nee natuurlijk niet, pak de boekjes aan en wens hem een fijne dag”
“Annoelle, doe mijn oorbellen uit en haal die dramatische ‘The Cure’-oogschaduw eraf voordat je weg gaat”
“Maar dat zijn smokey eyes”
“Dan moet je echt meer oefenen en van die youtube tutorials kijken! Je gaat trouwens naar school en niet naar een Gotic party”
“Maar…”
“Haal het eraf, nu!”
“Kan iemand pappa wakker maken en koffie brengen”
-Niemand komt in actie-
Michael is inmiddels wakker en roept tegen mij; “Mag ik vragen waarom iedereen zo druk de trap op en af stampt, met deuren smijt en ik jou al de hele tijd hoor schreeuwen?
Ik; “Goedemorgen lieve schat, ik hou van je, maar heb je al eens kennis gemaakt met je eigen kinderen? Ik zal ze straks aan je voorstellen, het waren er bij de laatste telling vier! Ik heb vanmorgen nog wel op marktplaats gekeken of we ze konden ruilen voor 4 leukere kinderen, je weet wel van die kinderen die luisteren, maar nog geen succes”. Ik druk een kus op zijn mond, prop een mok koffie in zijn handen en ren weer naar beneden.
“Heeft iemand Puck nou al uitgelaten? Hey guys, ik vraag iets aan jullie, heeft iemand Puck uitgelaten?” Geen antwoord.
Ik kijk Puck aan en vraag echt serieus aan mijn hond die mij met gefrustreerde blik aankijkt; “Puck, ben jij al uitgeweest?”
Puck piept.
Tewijl ik de hond uit laat, denk ik aan een groot glas wijn Imperial Grand Reserva uit 2005, ook al is het nog ochtend. Eigenlijk denk ik aan een hele fles, nee een heel vat of opgesloten worden in een wijnkelder op een chateau ergens in Frankrijk. Nog andere moeders of vaders die mee willen? Iedereen mag mee, tenzij je positief wonderlijke kinderen hebt, blijf dan maar lekker thuis.
