Stel hè, je gaat op reis met een ogenschijnlijk heel leuk stel. Zij is een slimme zakenvrouw die zich 7 dagen in de week helemaal de tandjes werkt en weinig geniet van haar verworven rijkdom.
Ze komt uit een familie met (oud) geld en is in een “huis” opgegroeid wat lijkt op een mausoleum. Ze beschikte over nanny’s, butlers en ander personeel om het haar makkelijk te maken en werd als kleuter al in een limousine met chauffeur naar school gebracht.
In haar tienertijd begon ze te rebelleren toen, haar duidelijk werd hoe haar toekomst eruit zou gaan zien. Haar moeder had haar pad al helemaal uitgestippeld.
Het pad dat haar moeder in gedachten had was er een van: trouwen met een man uit haar milieu, het liefst oud geld of van adel, zodat er voldoende achternamen achter haar voornaam geplaatst konden worden. Ik heb me laten vertellen dat het pas chic begint te worden als het er er minstens drie zijn.
Ik stel me er zoiets bij voor: Josephine Sofia Elizabeth de Armand de Brignac von Weinbaden-Champagne de la Chateau. Nou ja, of in ieder geval iets wat daar op lijkt. U ziet het, als ik iets zou moeten verzinnen komt er altijd alcohol aan te pas.
De potentiële huwelijkskandidaat moet minstens zo rijk zijn als haar vader. Haar leven zou bestaan uit studeren in Amerika en daarna meewerken in haar vaders imperium. Haar “vrije tijd” zou besteed worden aan exclusieve feestjes, charity en jaarlijks de paardenraces in Royal Ascot bijwonen.
Nadat ze voor de zoveelste keer een vervelende aanvaring met haar ouders heeft is het “mausoleum” te klein. Ze neemt ontslag bij haar vaders bedrijf en besluit haar eigen plan te trekken. Na jaren voor allerlei bedrijven gewerkt te hebben neemt ze de stap om voor zichzelf te beginnen. Binnen een paar jaar staat ze zelf aan de top van een zeer succesvol bedrijf. Ze is er erg trots op dat ze dit alles zonder haar ouders voor elkaar heeft gekregen.
Deze reis is om verschillende redenen belangrijk voor haar. De belangrijkste reden is dat ze na een zeer drukke werkperiode eindelijk samen kan zijn met haar verloofde. Dus regelt ze een privé jet, boekt een exclusief resort op de Malediven inclusief butler service, en laat al haar én zijn lievelingseten aanrukken. Ze heeft er zin in en lacht dan ook de hele tijd van oor tot oor.
Meneer is een ander verhaal. Zijn reputatie is hem voorruit gesneld en haar personeel vertelt mij dat hij, wat je noemt, een mannelijke golddigger is. Hij leeft er lustig op los met het geld van zijn “sugar-momma” en vindt het allemaal wel prima zo.
Ik begrijp heel goed dat hij voor haar gevallen is, want buiten haar goed functionerende brein is ze een enorm aantrekkelijke verschijning. Dat zij voor hem gevallen is snap ik ook wel. Hij ziet er ontzettend lekker uit, zo’n man waar je een stuk uit wil bijten. Hij is oprechte eye- en arm-candy.
Verder is hij niet echt een helder licht, maar hé, dat mag als je zo lekker bent. Hij lijkt trouwens als twee druppels water op Josh Holloway, die Sawyer speelde in de tv-serie Lost. De piloot (die gay is) en de stewardess hebben het samen nergens anders meer over. Ik moet eerlijk zeggen, ze zijn een hot and steamy stelletje en passen leuk bij elkaar.
Totdat we in het vliegtuig zijn! Het eerste waar hij naar vraagt als we aan boord zijn, is of iemand de Playstation kan aansluiten. Vervolgens pakt hij uit de bak met dvd’s een van de foutste films van Jason Statham en gaat zonder enige vorm van schaamte achter in het vliegtuig op bed eerst 1,5 uur alleen naar die film kijken. Na de film gaat hij ongegeneerd zitten gamen op de Playstation… Serieus? Ik voel echt een pak slaag opkomen, maar ik laat het los.
Zij drinkt helemaal in haar sneue eentje een veel te dure fles champagne leeg. Niet omdat ze gierig of een alcoholist is (alhoewel ik dat met zo’n man zeker zou worden,) maar omdat hij iedere keer belooft te komen maar vervolgens roept; “Sorry honey, but I’m in the next level”.
Ik ben confuus. Meneer zit in een private jet naar de Malediven, waarvan alleen de vliegreis al zo’n kleine 2 ton kost, en speelt spelletjes op zijn Playstation? Wat een afknapper… Dineren doet ze ook helemaal alleen aan de mooie gedekte tafel waar de stewardess zelfs rozenblaadjes overheen heeft gestrooid. Hij vraagt de stewardess of ze wat snacks kan brengen, zodat hij kan blijven gamen. Terwijl hij met één hand de controller vast heeft propt hij met zijn andere hand wat canape’s naar binnen. Niet te filmen. Het lijkt wel een 16-jarige puber inplaats van een ‘grown ass’ 38-jarige man.
Zij ziet voor haar ogen de hele voorpret van deze reis in rook opgaan. Vraagt ze aan mij; “Is jou man ook zo? Ik zeg net iets te enthousiast; “Hell NOOOO!!”. “Oh”, zeg ik snel, en leg uit dat het niet de bedoeling is zo direct uit de hoek te komen. “Nee hoor”, zegt ze, “vertel me alsjeblieft de waarheid, ik heb al genoeg mensen om mij heen die alleen maar zeggen wat zij denken dat ik wil horen”. Ik vraag haar wat ze zelf wil. Ze zegt dat ze hem nergens toe wil dwingen, maar dat hij uit zichzelf tijd met haar moet willen doorbrengen.
Ik leg haar uit dat het bij sommige mannen niet zo werkt. Hij heeft waarschijnlijk een duwtje in zijn rug nodig. Ik durf niet te zeggen dat hij eigenlijk met bruut geweld een ruk aan zijn arm nodig heeft, waarbij zijn arm nog net niet uit de kom schiet, maar wel te veel pijn doet om nog te gamen!
Ik slik mijn botte woorden netjes in. Ik besluit haar te helpen. Ik zeg dat ik alle videosystemen in het vliegtuig kan laten uitschakelen, zodat hij niet meer kan gamen of tv kijken. Ook kan ik de wifi aan boord uitschakelen. Zoals rapper Tyga ooit song in ‘Rack City’; “No Phone, No Twitter, No Email”. De rest hangt van jullie samen af, zeg ik tegen haar. Als het dan nog niets wordt, dan weet ik het ook niet meer. Je kunt hem dan altijd nog dumpen op de Malediven, zeg ik lachend en geef haar een knipoog.
Ik breng de piloten en de stewardess op de hoogte. Ik ga naar voren en schakel alle videosystemen uit. Binnen 2 seconden staat “Mr. Eye-Candy” voor mijn neus. “Alles is uitgevallen!”, roept hij paniekerig. “Klopt”, zeg ik, “Heel vervelend, maar helaas kan het pas gemaakt worden wanneer we geland zijn. Op de terugweg zal alles weer naar behoren functioneren. Zal ik de stewardess dan maar vragen of ze je een glaasje champagne brengt?”, zeg ik met uitgestreken gezicht.
Duidelijk teleurgesteld gaat hij bij zijn liefje zitten. Ze spenderen de rest van de vlucht al babbelend, etend en drinkend. “Missie volbracht”, denk ik bij mezelf.
Wanneer we na een week teruggaan is “Mr. Eye-Candy” er niet meer bij. Ik vraag haar waar hij is. “Ik heb je advies opgevolgd en zijn ‘sorry ass’ gedumpt, zoals je voorstelde”. Ze ziet dat ik ervan schrik en zegt lachend; “Maak je maar geen zorgen. Ik was nog wel zo lief om een ticket voor hem te kopen. Kan hij samen met 300 andere mensen in de economy class terugvliegen naar London”. Ik vraag haar of er iets gebeurd is en of ze ruzie hebben gehad. “Nee hoor, er is niets mis gegaan. Ik irriteerde me gewoon de hele tijd aan hem. Het zat er eerlijk gezegd wel aan te komen. Alleen zijn mijn ogen nu pas echt open gegaan. Ik zag de loser ineens voor wat hij was en kwam er gewoon achter dat hij adem haalde”. Vervolgens barst ze in lachen uit.
Dus wacht even…wacht even!. Die lieve, zachte, humoristische knappe vrouw, die vol geduld zijn kinderachtige shit pikte op de heenweg, heeft “Mr. Eye-Candy” gewoon achtergelaten op de Malediven en stuurt hem vervolgens met een economy class ticket terug? Doornroosje is duidelijk een beetje bitchy ontwaakt uit haar slaap. Maar, ‘Good For Her’! Ik stel me zo voor dat hij nu ergens achterin een vliegtuig zit, vloekend op zichzelf en op haar natuurlijk, terwijl er een snurkende en kwijlende buurman op zijn schouder in slaap valt. Hij is dus nu letterlijk in het “next level” beland, maar dan niet zoals hij gehoopt had.
Wat doen 2 dames die zo’n groot vliegtuig helemaal voor zichzelf alleen hebben? Die eten shitloads aan chocolade, drinken champagne en voeren 10 uur lang interessante gesprekken. Voornamelijk over foute mannen, lekkere mannen en goldiggende mannen. Wanneer ik over het hele “Ik heb mijn vriend op de Malediven gedumpt”-verhaal nadenk, vind ik dat ze een punt heeft. Sommige mannen mogen gewoon geen ademhalen.
U begrijpt dat omwille van de privacy, de namen in dit verhaal fictief zijn en foto’s niet van de daadwerkelijk betrokken personen zijn.
