Ga nooit naar de tandarts wanneer je een jetlag hebt, verstoken van enige vorm van slaap langer dan 24 uur, en heel veel pijn aan je kies hebt. Bij de tandarts kan het namelijk zijn dat er mensen in de wachtkamer zitten. Je weet wel ‘De Mens’, het meest onhebbelijke ras op deze planeet. Aangezien ik een zeer complexe allergie heb, genaamd “Allergius Mensus Completus”, is het niet moeilijk mij op de kast te krijgen. In de wachtkamer bij mijn tandarts is het altijd gezellig. Je kunt er letterlijk voor je plezier aan het zuurstof, er staan een paar iMac’s zodat je tussendoor kunt surfen op het net, er liggen genoeg magazines om een heel jaar vakantie mee te vieren en het is er vooral erg groot. De grote ruimte is met handige afscheidingen verdeeld in 4 wachtkamers. Omdat ik lijd aan een ernstige vorm van mensenfobie, zoek ik altijd de lege of rustigste wachtruimte dichtbij de tijdschriften uit. Mijn rust wordt wreed verstoord door twee dames van ergens in de vijftig. Denk: hete aardappel, bontjas, overdaad aan fillers, botox en van die gerimpelde pruilmondjes waar de rode lippenstift niet alleen op hun Donald-Duck-lippen zit, maar vooral in de plooien om de lippen heen.
Dame 1; “Had jij het al gehoord, van die zoon van Gerard en Marjan, Julian?”
Dame 2; “Nee, wat dan?”
Dame 1; “Nou, Eddy, je weet wel hun buurman, waarvan zijn moeder ook bij onze bridgeclub zit, vertelde dat Julian van de verkeerde kant is”
Dame 2; “Waaat?? Dat meen je niet?! Wat erg voor ze…vre-se-lijk!”
Dame 1; “Ja echt vreselijk is het niet? Ik had al een vaag vermoeden, het was altijd al een ambetant mannetje”
Dame 2; “Onze Maarten vond hem altijd al een onbetrouwbaar sujet”
Dame 1; “Eigenlijk hadden we het kunnen weten, het kereltje had een nogal uitgesproken en merkwaardige kledingstijl, nietwaar?”
Dame 2; “Heb je Marjan zelf al gesproken?”
Dame1; “Nee, maar dat komt nog wel. Gerard is binnenkort jarig, zal wel een enorm (ze sprak het uit als eenurm) ongemakkelijke verjaardag worden”
Dame 1; “Echt zo sneu voor Geert en Marjan, wat een verdriet zullen ze hebben hè?”
Dame 2; “Misschien is het een beetje gechargeerd, maar ik zou er hartverscheurend om janken! Je hele leven staat toch tegen wil en dank op zijn kop?!”
Dame 1; ”Eigen kleinkinderen kunnen ze ook wel vergeten. Het schijnt wel hip te zijn om te adopteren, kijk maar naar Paul de Leeuw en al die andere tv homo’s (??)”
Dame 2; “Ja, maar dat is dan toch niet van jezelf, zo’n vreemd zwart kind uit Afrika of China!”
Dame 1; “Zo zie je maar, ieder huisje heeft zijn kruisje…ben blij dat mijn kinderen normaal zijn! Ik heb niet echt wat tegen dat homo gepeupel, maar ik ben zo blij dat onze Ferdinand normaal is en getrouwd is met een vrouw”.
Deze hele conversatie vindt plaats terwijl ik tussen de dames inzit. Ik zit totaal niet op mijn gemak en voel van alles opborrelen, behalve eten. Ik kijk vanachter mijn boek naar de dames en verbaas mij over de golf aan verbale diaree die uit hun opgespoten Bergense hautaine kakmondjes komt. Als ik een gedeelte van het gesprek gemist had, zou ik denken dat deze tenenkrommende conversatie over een enge ziekte ging. Ik zou ze het liefst met wat lichte agressie ontdoen van al hun tanden, kronen, implantaten of wat ze zichzelf dan ook hebben laten aanmeten. We zitten nu eenmaal toch al bij de tandarts… Dan kan mijn tandarts al die eruit geslagen tanden er weer terug inzetten, zonder verdoving uiteraard!
De dame die blij is dat haar zoon Ferdinand “normaal” is en met een vrouw getrouwd is, probeert mij ongemakkelijk in hun vervelende gesprek te betrekken. Ze kijkt mij bij iedere zin aan, wetende dat ik het gesprek volg, en zegt; “Ja ja, het is allemaal maar wat hè! Het is een hele toestand, je zal het maar meemaken”. Ze kijkt mij aan en verwacht schijnbaar een antwoord. Even, echt heel even denk ik eraan om vriendelijk te knikken, mijn mond te houden, weer verder te lezen en pijn te lijden.
Ik ben echter al zo boos en mijn kies klopt zo hard dat het lijkt alsof er kleine gabbertjes er een house party aan het houden zijn (jaren ‘80 stijl en helaas zonder drugs), dat filteren en mijn mond houden dus niet in het menu staat… Ik zeg op nonchalante toon; “Ik zou het echt niet weten mevrouw. Mijn drie dochters zijn alle drie lesbisch en mijn enige zoon, mijn oogappel, is zo gay als een liefdeskind van Geer en Goor”. “Maar ik heb er zelf eerlijk gezegd weinig last van hoor. Zou toch een verschrikking zijn als je kinderen hetero zijn, moet er niet aan denken. Homo’s hebben over het algemeen een fantastische kledingsmaak. Misschien kan die Julian daarin nog iets voor jullie betekenen”. Ik laat expres een lange stilte vallen en zet mijn afkeurende blik op, terwijl mijn ogen op en neer hun kleding scant.
Ondertussen word ik weg geroepen door de tandartsassistente. Als ik opsta zeg ik met zachte stem, alsof ik een bijzonder geheim met ze deel; “Wist u dat de meeste “sluimer-nichten” gewoon getrouwd zijn? Die zijn “On The Down Low”, onthoud u dat maar. Das namelijk homo-jargon voor getrouwd met een vrouw en niet uit de kast. Die getrouwde mannen gaan dan clubs of parkeerplaatsen afstropen, op zoek naar seks met een man, omdat ze geen borsten en vagina’s meer kunnen zien. Maar goed dat doet uw Ferdinand natuurlijk niet, want die is “normaal” en netjes getrouwd met een vrouw…en oh ja, en weet u wat pas echt een legitieme reden is om hartverscheurend te janken? Die ontzettend lelijke weerzinwekkende bontjas die u aanheeft. Daar zijn lieve diertjes bruut en in koele bloede voor vermoord! Ik wens de dames een fijne dag en de groeten aan Julian, zeg hem maar dat ik vind dat hij juist van de goede kant is!”
Ik huppel achter de tandartsassistente aan, die mij met grote ogen aankijkt. “Waar ging dat nou over?”, vraagt ze. Ik zeg; “Hele lelijke mensen waarbij de botox hun intelligentie heeft aangetast”.
Wanneer ze mijn hele verhaal hoort, zegt ze; “Kun jij nou nooit een keer op je tong bijten, rustig blijven zitten en je nergens mee bemoeien?” Ik; “Jawel hoor, wanneer de tandarts in mijn mond aan het wroeten is”.
Assistente; “Jij jaagt echt al onze patiënten de stuipen op het lijf” Ik kijk haar aan en zeg; “Graag gedaan” ^_^
P.S. Jullie weten toch nog wel die ene lijst met plaatsen waar ik niet meer alleen naar toe mag van Michael? De tandarts is zojuist toegevoegd :-S Oh ja, voordat jullie straks ook bij de tandarts zitten en over mij zo’n gesprek voeren: mijn vier kinderen zijn vooralsnog hetero, maar dat mag en kan altijd veranderen 😉
